Średni wiek chorych wynosił 71,5 roku, mężczyźni stanowili 64% badanych. Cukrzycę stwierdzono u 41% chorych. BMI – 30 kg/m², BP – 133/79 mm Hg.
Angiografię wykonano u 61% chorych, a PCI u 39%. NAC podano 40% chorych. Iopamidol stosowano w dawce 0,62 gl/kg m.c., jodiksanol – 0,53 gl/kg m.c. (p = 0,01).
Pierwszorzędowy punkt końcowy: nie wykazano różnic w częstości występowania CIN pomiędzy grupami, zwiększenie stężenia kreatyniny ≥ 0,5 mg/dl obserwowano u 4,4% chorych w grupie, w której podawano iopamidol, i u 6,7% chorych w grupie, w której podawano jodiksanol (p = 0,39).
Drugorzędowy punkt końcowy: nie obserwowano również różnic w odsetku chorych z rozpoznanym CIN. Zwiększenie o 25% stężenia kreatyniny obserwowano odpowiednio u 9,8 vs 12,4% chorych (p = 0,44), a spadek GFR u 5,9 vs 10,0% chorych (p = 0,15).
W podgrupie chorych na cukrzycę (n = 170) nie obserwowano różnic w częstości CIN (p = 0,11), podobnie jak w podgrupie osób bez cukrzycy (p = 0,45).
Średnie zwiększenie stężenia kreatyniny wynosiło 0,07 ± 0,22 mg/dl w grupie otrzymującej iopamidol i 0,12 ± 0,23 mg/dl w grupie otrzymującej jodiksanol (p = 0,03). W podgrupie chorych na cukrzycę odpowiednio 0,07 ± 0,26 mg/dl vs 0,16 ± 0,27 mg/dl (p = 0,013), a w grupie badanych bez cukrzycy nie stwierdzono różnic pomiędzy grupami 0,07 ± 0,19 mg/dl vs 0,08 ± 0,18 mg/dl (p = 0,71).
Nie obserwowano poważnych zdarzeń sercowych w czasie trwania badania.

Wnioski

Nie wykazano różnic w liczbie przypadków nefropatii indukowanych środkami kontrastowymi pomiędzy chorymi otrzymującymi iopamidol i jodiksanol w grupie chorych wysokiego ryzyka z cukrzycą lub bez cukrzycy. Różnice pomiędzy środkami kontrastowymi były niewielkie i nie miały znaczenia klinicznego.