Grupę badaną stanowiło 1959 chorych po przebytym zawale serca z EF ≤ 40%, którzy zostali zakwalifikowani do badania po 3–21 dni od zawału. Wszyscy chorzy otrzymywali ACEI co najmniej 48 godz. przed randomizacją.

Randomizacja chorych do grupy, w której podawano karwedilol (n = 975), lub do grupy kontrolnej (n = 984). Leczenie karwedilolem rozpoczynano od dawki 6,25 mg dwa razy dziennie, podwajając dawkę leku co 3–10 dni do maksymalnej tolerowanej dawki lub do dawki 25 mg dwa razy dziennie.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony zgon, zawał, zatrzymanie serca. Liczba chorych, u których przerwano leczenie karwedilolem w ciągu 30 dni z powodu objawów ubocznych.

Średni wiek chorych wynosił 63 lata, mężczyźni stanowili 74% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 54% chorych, dusznicę bolesną u 56%, przebyty zawał u 30%, przebyte przezskórne interwencje wieńcowe (percutaneous coronary intervention, PCI) u 13%, niewydolność serca u 53%, cukrzycę u 22%, hiperlipidemię u 33%. Zawał ściany przedniej u 57% chorych, zawał serca z uniesieniem odcinka ST u 78%. Leczenie trombolityczne w przebiegu zawału u 37% chorych, leczenie inwazyjne (PCI) u 13%. Do II lub III klasy Killipa zaliczono 34% chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: w grupie leczonej karwedilolem w ciągu 30 dni zmarło 19 (1,9%) chorych, a w grupie placebo 33 chorych (3,4%) (HR 0,58; 0,33–1,02; p = 0,054). Podobnie w przypadku zawału serca obserwowano trend w kierunku lepszych wyników w grupie leczonej karwedilolem. Ponowny zawał rozpoznano u 13 (1,3%) chorych w grupie leczonej karwedilolem i u 23 (2,3%) chorych w grupie placebo (HR 0,57; 0,33–1,12; p = 0,096). Punkt złożony wystąpił natomiast istotnie statystycznie częściej w grupie placebo. Łącznie zgon, zawał i zatrzymanie serca stwierdzono u 31 (3,2%) chorych w grupie leczonej karwedilolem i u 53 (5,4%) chorych w grupie placebo (HR 0,58; 0,38–0,91; p = 0,016). Analiza krzywych Kaplana-Meiera sugeruje, że rozejście się krzywych pomiędzy grupami następowało bardzo wcześnie, bo już po 15–20 dniach w zależności od analizowanego czynnika ryzyka.
W grupie chorych wysokiego ryzyka (klasa II–IV Killipa) obserwowano podobne korzyści z wdrożenia leczenia karwedilolem jak dla całej grupy badanej, chociaż nie osiągnięto istotnej statystycznie różnicy pomiędzy grupami w punkcie złożonym.
Liczba poważnych zdarzeń ubocznych powodujących wycofanie chorych z badania była podobna pomiędzy grupami (23 vs 26 chorych w grupie leczonej karwedilolem vs placebo; p = 0,68). Również w grupie wysokiego ryzyka liczba chorych, u których przerwano leczenie była podobna w grupach. Bradykardię i wstrząs kardiogenny stwierdzono u pojedynczych chorych, natomiast niedociśnienie obserwowano u 15 (1,5%) chorych i tylko w grupie leczonej karwedilolem (p < 0,001).

Wnioski

U stabilnych hemodynamicznie chorych po zawale serca z dysfunkcją lewej komory wczesne leczenie karwedilolem wiąże się z istotną statystycznie redukcją ryzyka wystąpienia niepożądanych zdarzeń sercowo-naczyniowych.