Ablacja podłoża migotania przedsionków (atrial fibrillation, AF) jest obiecująca techniką terapeutyczną. Niemniej jednak, jej skuteczność wykazano, jak dotąd jedynie w niekontrolowanych, jednoośrodkowych rejestrach, których punkty końcowe oparto głównie na objawach relacjonowanych przez chorych.

Cel badania
Ocena skuteczności skojarzonego farmakologicznego leczenia antyarytmicznego i ablacji podłoża AF w porównaniu z izolowaną farmakoterapią antyarytmiczną w zapobieganiu ponownym napadom migotania.

Grupę badaną stanowiło 137 chorych z napadowym lub przetrwałym AF i nieskuteczną farmakoterapią (nieskuteczne próby leczenia co najmniej 2 lekami antyarytmicznymi) lub z nietolerancją leków antyarytmicznych. Napadowe AF definiowano jako wystąpienie ustępującego samoistnie co najmniej jednego epizodu AF w miesiącu w okresie ostatnich 6 mies., trwającego ponad 60 min i krócej niż 7 dni. Przetrwałe AF definiowano jako co najmniej 2 napady AF w okresie ostatnich 12 mies., wymagające wczesnej kardiowersji z powodu zaburzeń hemodynamicznych lub migotanie trwające ponad 7 dni.

Randomizacja do grupy, w której wykonywano ablację (n = 68 chorych) lub do grupy leczonej farmakologicznie (n = 69 chorych). Ablację wykonywano wokół ujść wszystkich żył płucnych oraz pomiędzy żyłą dolną lewą i pierścieniem mitralnym. U części chorych wykonywano dodatkowo ablację w cieśni pomiędzy żyłą główną dolną i pierścieniem trójdzielnym. Chorzy byli leczeni przeciwkrzepliwie, a w przypadku przeciwwskazań do leczenia przeciwkrzepliwego otrzymywali terapię przeciwpłytkową aspiryną lub tiklopidyną. U chorych leczonych farmakologicznie stosowano amiodaron, a przy nietolerancji leki klasy IC Następnie chorych obserwowano przez 12 mies. Kontrolne badanie EKG wykonywano codziennie przez 3 mies. (badania były przesyłane drogą teletransmisji). Badania metodą Holtera i echokardiograficzne przezklatkowe wykonywano w 1., 4., 7., 10. i 13. mies. Badanie echokardiograficzne przezprzełykowe wykonywano w 4. mies. w celu oceny występowania zwężenia żył płucnych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: nawrót arytmii przedsionkowej trwającej powyżej 30 s w obserwacji 12-miesięcznej.

Średni wiek badanych 62 lata, mężczyźni stanowili 59% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 51% chorych, inne choroby serca u 63%.

Czas trwania AF był istotnie statystycznie dłuższy w grupie leczonej farmakologicznie (5,1 ± 3,9 vs 7,1 ± 5,9 lat, p = 0,02).Doustne leki przeciwkrzepliwe stosowano częściej w grupie leczonej ablacją (95,6% vs 81,2%, p = 0,003).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w obserwacji 12-miesięcznej nawrót arytmii przedsionkowej wystąpił istotnie statystycznie częściej u chorych w grupie kontrolnej

u 63 chorych (91%, n = 69) i u 30 chorych (4%, n = 68) w grupie leczonej ablacją (analizie < 0,001). W analizie wieloczynnikowej ablacja była jedynym czynnikiem zmniejszającym istotnie statystycznie ryzyko nawrotu arytmii przedsionkowej (HR 3,2; 95% CI 2,0-5,1)

W grupie, w której wykonano ablację wystąpiły 3 poważne powikłania kliniczne zabiegu (4,4% chorych): jeden udar, przejściowe porażenie nerwu przeponowego i w jednym przypadku krwawienie do worka osierdziowego, wymagające założenia drenażu.

 

Ablacja podłoża migotania przedsionków u chorych z napadowym lub przetrwałym AF jest leczeniem bardziej skutecznym niż izolowana farmakoterapia antyarytmiczna.