Randomizacja chorych w stosunku 2:1 do grupy leczonej bupropionem (n = 400) lub do grupy placebo (n = 193). Bupropion podawano w dawce 150 mg dziennie przez 6 dni, a następnie 150 mg dwa razy dziennie przez 7 tyg. W czasie pierwszej wizyty określano wskaźnik uzależnienia od nikotyny (Fagerströma). Kontrolne wizyty po 4, 7, 26 i 52 tyg. Pomiar stężenia tlenku węgla w wydychanym powietrzu w czasie kontrolnych wizyt.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: liczba badanych, którzy przerwali palenie tytoniu w okresie od 4 do 7 tyg. i od 4 do 52 tyg. od początku leczenia.
Drugorzędowy punkt końcowy: liczba badanych, którzy przerwali palenie tytoniu w okresie od 7 do 26 tyg. od początku leczenia. Liczba wypalanych papierosów w grupie chorych, którzy nie przerwali palenia. Zmiany w masie ciała w czasie leczenia.

Średni wiek chorych wynosił 49 lat, mężczyźni stanowili 59% badanych. Średni BMI – 25 kg/m². Średni czas palenia tytoniu – 31 lat, po 21 sztuk papierosów dziennie, wskaźnik Fagerströma 5,1 (skala dziesięciostopniowa, im wyższa punktacja, tym większe uzależnienie od nikotyny).
Pierwszorzędowy punkt końcowy: przerwanie palenia tytoniu istotnie statystycznie częściej obserwowano w grupie leczonej bupropionem zarówno w okresie pomiędzy 4. a 7. tyg., jak i 4. a 52. tyg. badania. Pomiędzy 4. a 7. tyg. badania palenie przerwało 41,0% chorych w grupie leczonej bupropionem i 22,3% chorych w grupie placebo (p < 0,001), a w okresie pomiędzy 4. a 52. tyg. badania nie paliło tytoniu odpowiednio w grupach 25,3 vs 13,6% chorych (p = 0,001).
W analizie wieloczynnikowej uwzględniającej płeć, wiek i wskaźnik Fagerströma, leczenie bupropionem miało istotny wpływ na zaprzestanie palenia tytoniu, zarówno w okresie pomiędzy 4. a 7. tyg. leczenia (OR 2,37; 95% CI 1,60–3,53; p < 0,001), jak i w okresie pomiędzy 4. a 52. tyg. leczenia (OR 2,11; 95% CI 1,32–3,39; p = 0,002).                       Drugorzędowy punkt końcowy: pomiędzy poszczególnymi wizytami odsetek chorych, którzy przerwali palenie tytoniu, był istotnie statystycznie wyższy w grupie leczonej (p = 0,001 dla każdego okresu czasowego). Liczba wypalanych papierosów w grupie chorych, którzy nie przerwali palenia tytoniu, była porównywalna pomiędzy grupami w poszczególnych okresach czasowych. W czasie badania obserwowano wzrost masy ciała w podobnym stopniu w grupach, w których przerwano palenie tytoniu, w grupie leczonej bupropionem wzrost o 4 kg, w grupie placebo wzrost o 3 kg (p = 0,67).
Badanie przerwało 30% chorych w grupie leczonej bupropionem i 28% chorych w grupie placebo (p = 0,63). Objawy uboczne obserwowano natomiast u 44,8 vs 26,4% chorych odpowiednio w grupach (p = 0,02). Główne objawy uboczne częściej występujące w grupie leczonej to bezsenność (17,3 chorych w grupie leczonej vs 6,2% chorych z grupy placebo), zaparcia (11,0 vs 3,6% chorych) i suchość w jamie ustnej (6,3 vs 2,1% chorych).

Wnioski

Leczenie bupropionem zwiększa dwukrotnie prawdopodobieństwo przerwania nałogu palenia tytoniu w grupie chorych leczonych w warunkach ambulatoryjnych przez lekarzy rodzinnych.