Aktywacja receptora serotoninowego 5-HT_2C z ośrodkowego układu nerwowego powoduje spadek łaknienia. Lorkaseryna jest agonistą tego receptora, lecz w odróżnieniu od nieselektywnych agonistów takich jak fenfluramina czy deksfenfluraminy nie jest agonistą receptora 5-HT_2B. Aktywacja przez wymienione leki receptora 5-HT_2B, występującego na nabłonku pokrywającym zastawki serca, prowadzi do jego uszkodzenia. Lorkaseryna selektywnie aktywuje receptor 5-HT_2C i charakteryzuje się  około 15 razy większą selektywnością w stosunku do niego niż do receptora 5-HT_2A i 100 razy większą selektywnością niż do receptora 5-HT_2B. W 12-tygodniowym badaniu klinicznym wykazano spadek masy ciała zależny od stosowanej dawki lorkaseryny bez uszkodzeń aparatu zastawkowego w dłuższej obserwacji.

 

Ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lorkaseryny w zmniejszeniu masy ciała z oceną jej wpływu na aparat zastawkowy serca.

Grupę badaną stanowiło 3128 chorych w wieku 18–65 lat z BMI 30–45 kg/m² lub 27–45 kg/m² z jednym współistniejącym czynnikiem ryzyka: nadciśnieniem tętniczym, dyslipidemią, chorobą zastawkową serca, nietolerancją glukozy lub bezdechem sennym. Do badania nie włączano chorych z umiarkowaną lub ciężką niedomykalnością mitralną lub aortalną, cukrzycą, z SBP >140 mmHg lub DBP >90 mmHg, depresją lub zaburzeniami psychicznymi wymagającymi leczenia lub leczonych w ostatnich 2 latach.

Randomizacja do grupy leczonej lorkaseryną w dawce 10 mg dwa razy dziennie (n=1595) lub do grupy placebo (n=1587). Po roku leczenia chorych z grupy otrzymującej lorkaserynę randomizowano w stosunku 1:1 do grupy w dalszym ciągu leczonej lub do grupy placebo. Wszyscy chorzy mieli wdrażany program modyfikacji życia. Kontrolne badania po 2 i 4 tygodniach, a następnie co miesiąc do zakończenia badania.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: spadek masy ciała i utrzymanie spadku masy ciała po 2 latach leczenia. Odsetek chorych z utratą masy ciała ≥5% i ≥10% po roku leczenia. Odsetek chorych utrzymujących spadek masy ciała ≥5% po 2 latach leczenia.

Drugorzędowy punkt końcowy: zmiany lipidogramu, gospodarki węglowodanowej, BMI, SBP i DBP, markerów zapalenia i kwestionariuszowa ocena jakości życia (kwestionariusz Impact of Weight on Quality of Life-Lite score, IWQOL).

Średni wiek chorych wynosił 44 lata, 17% badanych stanowili mężczyźni. Średni BMI – 36,2 kg/m², średnia wartość BP – 121/77 mmHg. Stężenie cholesterolu – 195 mg/dl, LDL 113 – mg/dl, HDL – 55 mg/dl, TG – 137 mg/dl, glukozy na czczo – 94 mg/dl. Średni wskaźnik IWQOL – 74 punkty ( w skali 1–100).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: po roku spadek masy ciała ≥5% stwierdzono u 47,5% badanych w grupie leczonej lorkaseryną i u 20,3% w grupie placebo (p<0,001). Średni spadek masy ciała w grupie leczonej wynosił 5,81%, a w grupie placebo 2,16% (p<0,001). Spadek masy ciała ≥10% obserwowano u 22,6% v. 7,7% badanych w grupach.

W grupie chorych, u których stwierdzono spadek masy ciała ≥5% po roku leczenia, masę ciała po 2 latach leczenia utrzymało 67,9% chorych w grupie kontynuującej leczenie i 50,3% chorych w grupie placebo (p<0,001).

Drugorzędowy punkt końcowy: średni spadek BMI wynosił 2,09 kg/m² w grupie leczonej i 0,78 kg/m² w grupie placebo (p<0,001). Nie stwierdzono różnic w SBP i DBP pomiędzy grupami po roku leczenia. Średnie stężenie cholesterolu było o 0,9% niższe w grupie leczonej lorkaseryną, a wyższe o 0,57% w grupie placebo (p<0,001). Obserwowano spadek stężenia TG o 6,15% i 0,14% odpowiednio w grupach (p<0,001). Nie stwierdzono różnic w stężeniu LDL i HDL pomiędzy grupami. Glukoza na czczo było o 0,8% niższa w grupie leczonej i wyższa o 1,1% w grupie placebo (p<0,001). Stężenie CRP było niższe o 1,19% i o 0,17% odpowiednio w grupach (p<0,001).

Wskaźnik IWQOL wzrósł o 12,4 punktu w grupie leczonej i o 10,7 punktu w grupie placebo (p<0,001).

Objawy uboczne obserwowano z podobną częstością w grupach. Po roku leczenia objawy depresji, nastrój depresyjny lub depresje rozpoznano u 2,5% chorych w grupie leczonej lorkaseryną i u 2,2% chorych w grupie placebo . Z powodu bólu głowy leczenie przerwało 2,0% chorych w grupie leczonej i 0,8% chorych w grupie placebo, a z powodu nudności odpowiednio 0,8% v. 0,1% chorych. Walwulopatię rozpoznano u 2,7% v. 2,6% chorych odpowiednio w grupach.

 

W grupie chorych z nadwagą i otyłością lorkaseryna powoduje istotny spadek masy ciała wraz ze zmianami zachowania, w porównaniu z placebo, .