Randomizacja chorych do grupy, w której powtarzano sekwencję wstrząsów o niskiej energii 150–150–150 J (n = 114), lub do grupy, w której powtarzano sekwencję wstrząsów o wysokiej energii 200–300–360 J (n = 107). Pierwszej pomocy udzielali strażacy lub paramedycy, stosując podstawowe zabiegi resuscytacyjne (basic life suport, BLS) z użyciem AED (LIFEPAK 500). Specjalistyczne zabieg resuscytacyjne (advanced life suport, ALS) wykonywane przez paramedyków nie są przedmiotem obecnej analizy. LIFEPAK 500 były programowane, bez informowania z jaką energią będą wywoływane wstrząsy.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: defibrylacja zakończona przerwaniem VF z utrzymaniem stałego rytmu przez 60 s (co najmniej dwa zespołu QRS nie rzadziej niż 5 s).
Drugorzędowy punkt końcowy: przerwanie VF co najmniej 5 s po wstrząsie, bez względu na uzyskany rytm.

Średni wiek chorych wynosił 66 lat, mężczyźni stanowili 80% badanych. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa rozpoczęta przez przypadkową osobę w 23% przypadków, lub paramedyków w pozostałych przypadkach. Początkowy rytm VT/VF występował u 93% chorych, asystolia u 4% i rozkojarzenie elektryczne u 4%. Pierwsza defibrylacja po ≤ 8 min u 93% chorych. Jeden wstrząs u 52% chorych, 2 wstrząsy u 48% chorych, ≥ 3 wstrząsy u 26% chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: u chorych wielokrotnie defibrylowanych przerwanie VF z utrzymaniem rytmu uzyskano u 24,7% chorych w grupie defibrylowanej prądem o niskiej energii i u 36,6% chorych w grupie defibrylowanej prądem wysokiej energii (p = 0,035), całkowita różnica pomiędzy grupami wyniosła 11,9% (95% CI 1,2–24,4). Nie było różnic pomiędzy liczbą chorych, u których uzyskano przerwanie VF po pierwszym wstrząsie (38,4 vs 36,7% chorych).
Drugorzędowy punkt końcowy: przerwanie VF co najmniej 5 s po wstrząsie w grupie wielokrotnie defibrylowanych u 71,2% chorych w grupie z użyciem niskiej energii i u 82,5% chorych z użyciem wysokiej energii (p = 0,027), całkowita różnica wyniosła 11,3% (95% CI 1,6–20,9). Spontaniczny powrót krążenia wystąpił u 58 chorych z grupy defibrylowanej niską energia i u 52 chorych z grupy defibrylowanej wysoką energią. Szpital opuściło 19 i 17 chorych odpowiednio w grupach. Zwiększone stężenie markerów uszkodzenia serca (CK i troponiny) u podobnej liczby chorych (43 vs 35 chorych), obniżona EF < 35% u 9 chorych (24,3%) vs 4 chorych (10,5%), wykazując lepszy trend dla chorych defibrylowanych niskim prądem (p = 0,12).

Wnioski

Wielokrotne defibrylację prądem dwufazowym wysoką energią u chorych z zatrzymaniem serca poza szpitalem wiążą się z wyższą częstością przerwania VF z utrzymaniem rytmu.