Pierwotna przezskórna angioplastyka naczyń wieńcowych (primary percutaneous coronary intervention, PPCI) jest powszechnie uznaną strategią postępowania u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (ST – segment elevation myocardial infarction, STEMI). Jednak pomimo pełnej rewaskularyzacji naczynia nasierdziowego z przepływem TIMI 3 pogorszenie reperfuzji mięśnia sercowego obserwuje się u znacznej liczby chorych, co rzutuje na przeżywalność w dłuższych obserwacjach czasowych. Metaanalizy badań wskazują, że użycie trombektomu, a nie protekcja dystalna, jest związane ze znaczącym zmniejszeniem angiograficznych cech embolizacji i zjawiska no-reflow.

 

Metaanaliza badań porównujących PCI z i bez użycia trombektomu z oceną wyników klinicznych.

Grupę ocenianą stanowiło 2686 chorych, kierowanych do PPCI lub rescue PCI (w przypadku niepowodzenia leczenia trombolitycznego) w przebiegu STEMI.

Analizowano wyniki uzyskane w badaniach randomizowanych, porównujących typowe leczenie inwazyjne do leczenia z użyciem trombektomu u chorych z STEMI.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgony.

Drugorzędowy punkt końcowy: złożony: zgon, zawał, ponowna rewaskularyzacja miejsca (target lesion revascularization, TLR) lub naczynia odpowiedzialnego za zawał (target vessel revascularization, TVR) i zgon lub zawał w grupie randomizowanej do użycia trombektomu lub do standardowego postępowania.

 

Średni wiek chorych wyniósł 63 lata, mężczyźni stanowili 67% badanych. Cukrzycę stwierdzono u 14%, nieskuteczne leczenie trombolityczne u 1% chorych.

Zmiana zlokalizowana w gałęzi przedniej zstępującej w 44%, w gałęzi okalającej w 12% i w prawej tętnicy wieńcowej w 34%. Choroba wielonaczyniowa u 66% chorych. Średni czas do uzyskania reperfuzji – 275 minut. Średni okres obserwacji – 365 dni.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w grupie chorych, u których użyto trombektomu w czasie zabiegu PCI, liczba zgonów była istotnie statystycznie mniejsza w porównaniu do typowego postępowania inwazyjnego (OR 0,71; 95 % CI 0,49–1,0; p=0,049).

Drugorzędowy punkt końcowy: MACE (OR 0,80; 95% CI 0,65–0,98; p=0,03) oraz zgon lub zawał (OR 0,70; 95% CI 0,52–0,93; p=0,02) stwierdzono istotnie statystycznie częściej w grupie, w której zabieg inwazyjny wykonywano bez użycia trombektomu. Liczba zawałów (OR 0,72; 95% CI 0,47–1,10; p=0,13), jak i ponownych TLR/TVR (OR 0,87; 95% CI 0,67–1,12; p=0,27) była podobna w grupach.

Lepsze wyniki leczenia uzyskano w grupie chorych, w której zastosowano ręczny system do odsysania skrzepliny (system Driver, Pronto lub Export) (p=0,011) w porównaniu do grupy, w której używano innych typów trombektomów (system Angiojet, X-sizer, Rescue lub TVAC) (p=0,48). Nie stwierdzono różnic w wynikach klinicznych w zależności od współistniejącej cukrzycy, czasu do uzyskania reperfuzji, lokalizacji zmiany w tętnicy nasierdziowej. Natomiast wpływ na wyniki miało stosowanie blokerów receptora GP IIb/IIIa. W grupie, w której leczono typowo i nie stosowano blokerów receptora IIb/IIIa, zmarło 7,4% chorych. W grupie, w której dodatkowo stosowano blokery – 5,0%, gdy użyto trombektomu, ale nie stosowno blokerów płytkowych, zmarło 4,8%, a w grupie, w której użyto trombektomu i stosowano blokery receptora płytkowego – 3,3% chorych (p=0,22).

 

Analiza wyników badań randomizowanych wskazuje, że użycie trombektomu (głównie systemów ręcznych) poprawia wyniki leczenia chorych z STEMI, szczególnie w grupie chorych, u których stosowano blokery receptora GP IIb/IIIa.