Brak współpracy ze strony chorego z nadciśnieniem tętniczym w procesie leczenia, wiąże się z nieprawidłową kontrolą ciśnienia tętniczego jak i wyższą częstością powikłań sercowo-naczyniowych. Jedną z przyczyn braku takiej współpracy jest stosowanie leków w kilku dawkach dziennych. Dlatego w obecnych rekomendacjach zaleca podawać dwa leki przeciwnadciśnieniowe z różnych klas terapeutycznych raz dziennie. Blokery kanału wapniowego, głównie amlodypina jest zalecana w początkowej terapii u większości chorych, ale w dużych dawkach pojawiają się takie objawy uboczne jak obrzęki obwodowe i zaparcia. Inhibitory enzymu konwertującego, są głownie stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych wysokiego ryzyka, z chorobami nerek, z niewydolnością serca czy cukrzycą. Łączne stosowanie tych dwóch grup leków zwiększa efekt hipotensyjny minimalizując objawy uboczne.

 

Ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia skojarzonego amlodypiną i ramiprilem w porównaniu z monoterapią amlodypiną u chorych z nadciśnieniem tętniczym.

Grupę badaną stanowiło 265 chorych w wieku pomiędzy 40 a 79 lat, w 1 lub 2 okresie nadciśnienia tętniczego, z SBP ≥ 160 a ≤ 199 mm Hg i/lub DBP ≥ 95 a ≤ 114 mm Hg

Randomizacja po 2 tyg. okresie odstawienia leków do grupy leczonej amlodypina z ramiprilem (n =131 chorych) lub do grupy leczonej amlodypiną (n = 134 chorych). Leczenie rozpoczynano od dawki 2,5 mg amlodypiny i 2,5 mg ramiprilu. W 4., 8., i 12 tyg. kontrolowano wartości BP i w przypadku nie uzyskania wartości docelowych (BP < 140/< 90 mm Hg lub BP < 135/< 85 mm Hg u chorych z cukrzycą), dawki leków podwajano do maksymalnej dawki 10 mg zarówno dla amlodypiny jak i ramiprilu. Chorzy byli wyłączani z badania jeżeli stwierdzono wartości SBP ≥ 200 mm Hg lub DBP ≥ 115 mm Hg. Po randomizacji i na zakończenie badania wykonywano 24-godzinne monitowanie ciśnienia (ambulatory blood pressure monitoring, ABPM).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: ocena zmian ciśnienia tętniczego na koniec badania. Ocena tolerancji i bezpieczeństwa zastosowanego leczenia.

Średni wiek chorych wyniósł 59 lat, mężczyźni stanowili 40% badanych. Średni BMI – 29 kg/m², średnia wartość BP – 161/100 mm Hg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w analizie intention-to-treat nie stwierdzono różnic w wartości SBP (obniżenie o 26,6 mm Hg w grupie leczonej amlodypiną i ramiprilem i o 23,0 mm Hg w grupie leczonej amlodypiną) i DBP (obniżenie o 16,5 vs 14,5 mm Hg odpowiednio w grupach) na zakończenie badania. W analizie per protocol wartość SBP w grupie leczonej dwoma lekami była istotnie statystycznie (obniżenie o 27,5 vs 22,8 mm Hg, p = 0,012), jednak bez różnic w przypadku DBP (obniżenie o 16,4 vs 14,6 mm Hg).

Wartości ciśnienia tętniczego w ocenie ABPM według protokołu intention-to-treat były istotnie statystycznie niższe zarówno dla wartości SBP (obniżenie o 20,2 vs 15,3 mm Hg, p = 0,002) jak i dla DBP (obniżenie o 11,6 vs 8,4 mm Hg, p = 0,002). W analizie per protocol różnice były podobne (p = 0,004 dla SBP i DBP).

Na zakończenie badania 49,5% chorych w grupie leczonej amlodypiną i ramiprilem i 52,1% chorych w grupie leczonej amlodypiną osiągnęło wartości docelowe ciśnienia tętniczego. Maksymalne dawki leków stosowało 58,1 vs 65,0% chorych odpowiednio w grupach.

Objawy uboczne łagodne i umiarkowane wystąpiły z podobna częstością w grupach. W grupie leczonej amlodypiną i ramiprilem obrzęki obwodowe obserwowano u 7,6% chorych w grupie leczonej tylko amlodypiną u 18,7% chorych (p = 0,011), kaszel u 3,8 vs 0,8% chorych odpowiednio w grupach (p = NS). Badanie z powodu objawów ubocznych przerwało 7 chorych w grupie leczonej dwoma lekami i 6 chorych w grupie monoterapii.

 

Skojarzone leczenie amlodypiną i ramiprilem wiąże się z istotnie statystycznie większym obniżeniem wartości ciśnienia tętniczego w porównaniu z monoterapią amlodypina u chorych z nadciśnieniem tętniczym.