Leczenie skojarzone co najmniej dwoma lekami przeciwnadciśnieniowymi zaleca się w przypadku, gdy wartości ciśnienia tętniczego są > 20/10 mm Hg od rekomendowanych wartości docelowych, lub u chorych wysokiego ryzyka. W połączeniach leków stosuje się zasadę doboru leków o uzupełniających się mechanizmach. Częstym połączeniem stosowanym w praktyce jest leczenie ACEI i diuretykami. Coraz częściej proponowaną opcją jest połączenie CCB z ARB.

 

Cel badania
Ocena dwóch strategii leczenia skojarzonego, amlodipiny z walsartanem vs lisynoprylu z hydrochlorotiazydem.

Randomizacja chorych do grupy leczonej amlodipiną i walsartanem (n = 64) lub do grupy leczonej lisinoprilem i hydrochlorotiazydem (n = 66). Chorzy otrzymywali 5 mg amlodipiny i 160 mg walsartanu, oraz 10 mg lisinoprilu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Jeżeli po tygodniu wartość DBP wynosiła ≥ 90 mm Hg, zwiększano dawkę amlodipiny do 10 mg, a lisinoprilu do 20 mg. Kontrolne wizyty odbywały się co tydzień przez 6 tyg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: jako ocena bezpieczeństwa leczenia skojarzonego – zmiana wartości SBP i DBP po 6 tyg. leczenia i liczba chorych, którzy osiągnęli wartości docelowe.

Średni wiek chorych wynosił 57 lat, mężczyźni stanowili 44% badanych. Średnia wartość SBP – 170 mm Hg, DBP – 112 mm Hg. Średnia masa ciała – 83 kg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: objawy uboczne obserwowano u 26 chorych w grupie leczonej amlodipiną i walsartanem oraz u 21 chorych w grupie leczonej lisinoprilem i hydrochlorotiazydem: obrzęki obwodowe u 5 chorych leczonych amlodipiną i walsartanem i u 1 chorego w grupie leczonej lisinoprilem i hydrochlorotiazydem, spadki ortostatyczne ciśnienia tętniczego obserwowano u 2 vs 1 chorego, kaszel u 1 vs 2 chorych odpowiednio w grupach.

Obniżenie wartości SBP było istotne statystycznie w obu grupach w porównaniu z wartościami wyjściowymi i wyniosło 35,8 mm Hg w grupie leczonej amlodipiną i walsartanem i 31,8 mm Hg w grupie leczonej lisinoprilem i hydrochlorotiazydem (p < 0,001

dla obu). Na koniec badania wartości SBP były porównywalne w grupach: 135,0 vs 138,7 mm Hg. Podobne zmiany obserwowano w odniesieniu do wartości DBP. W grupie leczonej amlodipiną i walsartanem obniżenie DBP wyniosło 28,6 mm Hg, a w grupie leczonej lisinoprilem i hydrochlorotiazydem 27,6 mm Hg (p < 0,001 w obu przypadkach).

Wartości docelowe BP < 140/90 mm Hg osiągnęło 67,2% chorych w grupie leczonej amlodipiną i walsartanem i 56,1% chorych w grupie leczonej lisinoprilem i hydrochlorotiazydem.

W podgrupie chorych w wieku ≥ 65 lat obniżenie BP wyniosło 38,8/32,7 mm Hg w grupie leczonej amlodipiną i walsartanem i 31,0/29,8 mm Hg w grupie leczonej lisinoprilem i hydrochlorotiazydem. W podgrupie chorych z SBP ≥ 180 mm Hg w badaniu wstępnym, obniżenie BP wyniosło odpowiednio w grupach 43,0/26,1 mm Hg vs 31,2/21,7 mm Hg.

 

Leczenie skojarzone amlodipiną i walsartanem lub lisinoprilem i hydrochlorotiazydem jest dobrze tolerowane przez chorych. Leczenie to wiąże się z uzyskaniem docelowych wartości BP u większości chorych z nadciśnieniem tętniczym 2. stopnia.