Wstęp. Często po uzyskaniu reperfuzji obserwuje się dalsze uszkodzenie obszaru niedokrwionego mięśnia sercowego. Wyniki eksperymentalne wskazują, że podawanie tlenu pod zwiększonym ciśnieniem może ograniczyć obszar uszkodzenia i poprawić mikrokrążenie. W badaniu AMIHOT I wykazano, że podawanie dowieńcowe uwodnionego tlenu po wykonaniu PCI jest bezpieczne i dobrze tolerowane przez chorych z zawałem serca, a w grupie chorych z zawałem ściany przedniej do 6 godzin od początku objawów chorobowych, wielkośc obszaru zawałowego jest istotnie statystycznie mniejsza niż w grupie kontrolnej.
Cel badania. Weryfikacja badania AMIHOT I z określeniem skuteczności leczenia uwodnionym tlenem w grupie chorych z zawałem ściany przedniej.

Grupę badaną stanowiło 301 chorych z zawałem ściany przedniej, do 6 godzin od początku objawów chorobowych, z uniesieniem odcinka ST ≥2 mV w odprowadzeniach V1-4, lub LBBB i zmianą w tętnicy zstępującej przedniej w badaniu angiograficznym i przepływem TIMI 2-3.

Randomizacja w stosunku 3:1 do grupy, w której podawano uwodniony tlen do naczynia dozawałowego po zakończeniu PCI (n=222 chorych), lub do grupy placebo (n=79 chorych). Hiperoksemiczną reperfuzję prowadzono przez 90 minut po wykonaniu PCI przy użyciu aparatu TherOx (Irvine, California), podając uwodniony tlen do segmentu proksymalnego naczynia dozawałowego. Poziom tętniczego pO2 sprawdzano co 30 minut. Wszyscy chorzy otrzymali leczenie typowe przed rozpoczęciem PCI, jak i po jego zakończeniu. Ocena holterowska przez 24 godziny po PCI. Oznaczenie poziomu CK, CKMB i troponin przed i po wykonaniu PCI. Ocena wielkości obszaru zawałowego w badaniu SPECT (wykonano u 81% badanych), ocena kliniczna po 30 dniach.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: ocena skuteczności leczenia poprzez oznaczenie masy zawału w badaniu SPECT po 14 dniach.
Drugorzędowy punkt końcowy: ocena bezpieczeństwa: MACE (major adverse cardiac events) zgon, zawał, ponowna rewaskularyzacja naczynia (target vessel revascularization, TVR) i udar w ciągu 30 dni.

Średni wiek chorych wyniósł 60 lat, mężczyźni stanowili 83% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 46% chorych, przebyty zawał u 9%, przebyte PCI u 8%, cukrzycę u 15%, hiperlipidemię u 44%, klirens kreatyniny <60 ml/min u 15%. Palacze - 41% badanych. Zmiana położona proksymalnie w tętnicy zstępującej przedniej u 47%, w części środkowej u 50% i dystalnie u 3%. Średnia wartość EF – 40%. Przepływ TIMI 2-3 uzyskano u większości chorych, podobnie jak i u większości implantowano stent.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: nie różnił się istotnie statystycznie pomiędzy grupami pomimo, że wielkość masy zawału był mniejsza w grupie leczonej, 20% masy lewej komory w porównaniu do 26,5% masy lewej komory w grupie kontrolnej (p=0,10). Po zsumowaniu podgrupy chorych z badania AMIHOT I i chorych z badania AMIHOT II (n=382 chorych), wielkość masy zawału była istotnie statystycznie mniejsza w grupie leczonej 18,5% vs 25% w grupie kontrolnej (p=0,023).
Drugorzędowy punkt końcowy: MACE wystąpił u 5,4% chorych w grupie leczonej uwodnionym tlenem i u 3,8% chorych w grupie kontrolnej (p=0,77). W grupie leczonej zmarło 4 chorych, bez zgonów grupie kontrolnej (p=0,58). Ponowny zawał u 4 chorych w grupie leczonej i u 2 chorych w grupie kontrolnej (p=0,65), TVR u 8 vs 3 chorych (p=1,0), bez udarów w grupach. Krwawienia częściej obserwowano w grupie leczonej u 24,3% chorych w porównaniu do 12,7% chorych w grupie kontrolnej (p=0,04), związane głównie z krwawieniem i powikłaniami w miejscu dostępu naczyniowego. Zakrzepicę w stencie rozpoznano u 4,1% vs 2,5% chorych w grupie kontrolnej (p=0,73).

Wnioski. U chorych z zawałem ściany przedniej z wykonanym w ciągu 6 godzin PCI, podawanie uwodnionego tlenu do tętnicy dozawałowej wiąże się z ograniczeniem wielkości masy zawału.