Chorych randomizowano do badania 1:1. W grupie DCA wykonywano po zabiegu stentowanie n=381, natomiast w grupie kontrolnej tylko stentowanie. U chorych po zabiegu uzyskiwano przepływ TIMI 3. Wszyscy chorzy otrzymywali ASA i tiklopidynę lub klopidogrel przez okres 4 tygodni.

Badania kontrolne wykonywano po 2 tygodniach, po 1, 6, 8 i 12 miesiącach. Kontrolne badanie angiograficzne po 8 miesiącach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w ocenie angiograficznej stenoza ≥50% w porównaniu do pomiarów po zabiegu.

Drugorzędowy punkt końcowy:1. zawał serca nonQ,2. ostre niedokrwienie, krwawienie lub komplikacje naczyniowe, 3. złożony 30-dniowy punkt końcowy MACE [zgon, zawał Q, uszkodzenie naczynia stentowanego], 4.złożony 12 miesięczny MACE [zgon, zawał Q, uszkodzenie naczynia stentowanego].

Zabieg technicznie skuteczny uzyskano u 91.5% chorych z DCA+stent i u 97.3% chorych podanych tylko stentowaniu (p=0.0007). Optymalne zmniejszenie stenozy za pomocą DCA uzyskano u 26.5% chorych (<20% rezydualnej stenozy). Końcowo wymiar światła w obu grupach był podobny

Pierwszorzędowy punkt końcowy: angiograficznie w ocenie 8-miesięcznej restenoza wystąpiła u 26.7% chorych podanych DCA+stent w porównaniu do 22.1% po stentowaniu (p=0.237). W ocenie klinicznej MACE 3.9% vs 2.4% odpowiednio w grupach p=0.30. Po roku nie było różnic w MACE: zgony 1.3% vs 0.8% p=0.725, zawał serca 4.2% vs 3.5% p=0.706, uszkodzenie naczynia docelowego 23.9% vs 21.5% p=0.487.

 

Badanie obala hipotezę, że DCA przed stentowaniem zmniejsza ryzyko nawrotu restenozy w porównaniu do samego stentowania.