Przerost mięśnia lewej komory, marker uszkodzenia serca, stwierdza się u co najmniej 30% chorych z nadciśnieniem tętniczym i wiąże się z wzrostem ryzyka zachorowalności i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Leki blokujące układ renina-angiotensyna-aldosteron zarówno ACEI jak i ARB są porównywalnymi lekami w ocenie skuteczności i o wiele skuteczniejsze w porównaniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze w redukcji masy lewej komory. Aliskiren jest pierwszym doustnym bezpośrednim blokerem reniny, o porównywalnej skuteczności w obniżaniu wartości ciśnienia tętniczego jak inne leki blokujące renina-angiotensyna-aldosteron. Nie oceniano skuteczności aliskirenu w zmniejszeniu masy lewej komory u chorych leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego.

 

Ocena łącznego stosowania aliskirenu i losartanu w porównaniu z monoterapią losartanem, jak i porównaniu aliskirenu z losartanem w redukcji masy lewej komory.

Grupę badaną stanowiło 460 chorych, z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym, z BP ≥ 140/90 mm Hg, ale z SBP < 180 mm Hg i DBP < 110 mm Hg. W badaniu echokardiograficznym grubość ścian lewej komory ≥ 13 mm, EF > 40%. BMI > 25 kg/m².

Randomizacja do grupy leczonej aliskirenem w dawce 150 mg dziennie (n = 154 chorych), do grupy leczonej losartanem w dawce 50 mg (n = 152 chorych) lub do grupy leczonej aliskirenem i losartanem (n = 154 chorych). Po 2 tyg. podwajano dawkę leków i leczono przez okres 34 tyg. U chorych którzy nie osiągnęli docelowych wartości BP (< 140/90 mm Hg, lub < 130/80 mm Hg w przypadku cukrzyków) dodawano inne leki z wyjątkiem leków blokujących układ renina-angiotensyna i BB. Kontrolne badania co tydzień. Masę lewej komory oceniano metoda rezonansu magnetycznego u chorych którzy byli leczeni przez okres co najmniej 28 tyg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiana masy lewej komory.

Średni wiek chorych wyniósł 59 lat, mężczyźni stanowili 76% badanych. Cukrzycę stwierdzono u 24%. Palacze – 17% badanych. Średnia wartość BP – 145/89 mm Hg, średnia wartość GFR – 85 ml/kg/pow. ciała. Większość chorych była leczona wcześniej lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze.

W badaniu echokardiograficznym średnia grubość ścian lewej komory – 14 mm, masa lewej komory – 250 g (123 g/m²). Obniżenie wartości ciśnienia tętniczego na zakończenie badania było podobne w grupach. BP uległo obniżeniu o 6,5/3,8 mm Hg w grupie leczonej aliskirenem, o 5,5/3,7 mm Hg w grupie leczonej losartanem i o 6,6/4,6 mm Hg w grupie leczonej dwoma lekami (p < 0,0001 w porównaniu do wartości wyjściowych, p = 0,81 pomiędzy grupami).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: redukcję masy lewej komory obserwowano we wszystkich grupach. W grupie leczonej aliskirenem zmniejszenie masy lewej komory wyniosło 4,9 g/m², w grupie leczonej losartanem o 4,8 g/m² i w grupie leczonej dwoma lekami o 5,8 g/m². Redukcja masy lewej komory w grupie leczonej aliskirenem była porównywalna z redukcją uzyskaną w grupie leczonej losartanem, spełniając kryteria porównywalności obu leków (p < 0,0001 dla noninferiority). Również zmniejszenie grubości ścin lewej komory było porównywalne w grupach. Nie obserwowano różnic w podgrupach chorych uwzględniających płeć, wiek < 65 i ≥ 65 lat, BMI < 30 i ≥ 30 kg/m2, obecność cukrzycy, wyjściową masę lewej komory i wcześniejsze stosowanie ACEI lub ARB.

W badaniu EKG obserwowano zmniejszenie woltażu przerostu mięśnia lewej komory ocenianego wskaźnikiem Sokolow-Lyon`a i Cornell.

Objawy uboczne wystąpiły z podobną częstością w grupach. Więcej niż 2 leki obniżające ciśnienie tętnicze dodatkowo otrzymywało 29% chorych w grupie leczonej aliskirenem, 30% chorych w grupie leczonej losartanem i 19% chorych w grupie leczonej dwoma lekami (p = 0,07).

 

Aliskiren jest porównywalny z losartanem w stopniu redukcji masy lewej komory. Leczenie skojarzone tymi lekami nie powoduje w większym stopniu redukcji masy lewej komory niż monoterapia tymi lekami.