Cel badania
Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania aliskirenu w połączeniu z walsartanem oraz w monoterapii u chorych z łagodnym umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym.

Chorzy w wieku ≥ 18 lat z łagodnym umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym, z DBP ≥ 95 mm Hg, po 3–4-tygodniowym okresie przyjmowania placebo. Do badania nie kwalifikowano chorych z ciężkim nadciśnieniem tętniczym – BP ≥ 180/110 mm Hg – i niekontrolowaną cukrzycą oraz poważnymi uszkodzeniami narządowymi.

Po 3–4-tygodniowym okresie odstawienia leków u chorych oceniano wartości BP. Dokonano randomizacji do grupy placebo, grupy otrzymującej aliskiren w monoterapii w dawce 75, 150 i 300 mg, grupy otrzymującej walsartan w monoterapii w dawce 80, 160 i 320 mg, grupy leczonej dwoma lekami stanowiącymi kombinację dawek w monoterapii i do grupy otrzymującej walsartan i hydrochlorotiazyd w dawce 160/12,5 mg. Do grupy placebo i monoterapii aliskirenem randomizowano chorych w stosunku 3 : 1 w porównaniu z pozostałymi grupami. Wizyty kontrolne przeprowadzano co tydzień.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: porównanie skuteczności poszczególnych dawek aliskirenu w monoterapii z placebo.
Drugorzędowy punkt końcowy: zmiany w wartościach SBP oraz skuteczność leczenia skojarzonego w porównaniu z leczeniem walsartanem i hydrochlorotiazydem, liczba chorych, którzy osiągnęli wartość DBP < 90 mm Hg lub u których nastąpiło obniżenie o ≥ 10 mm Hg.

Średni wiek badanych wynosił 56 lat, mężczyźni stanowili 60% badanych. Średni BMI – 29,5 kg/m², chorzy z otyłością (BMI > 30 kg/m²) – 39%, chorzy na cukrzycę – 8%, średnie BP 153/99 mm Hg.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: obniżenie DBP znacząco niższe w porównaniu z grupą placebo obserwowano u chorych otrzymujących 300 mg aliskirenu (p < 0,001). Zaobserwowano również znacząco niższe obniżenie SBP w grupie chorych otrzymujących 300 mg aliskirenu w porównaniu z grupą placebo (p = 0,0001).
Drugorzędowy punkt końcowy: leczenie skojarzone dwoma lekami powodowało znaczące obniżenie DBP i SBP w porównaniu z placebo. Zaobserwowano większe obniżenie ciśnienia w porównaniu z monoterapią, jednak różnice te nie są istotne statystycznie. Redukcja DBP i SBP w dawkach aliskiren/walsartan 150/160 mg i 300/320 mg nie była znacząco wyższa niż wartość osiągnięta w leczeniu skojarzonym walsartan/hydrochlorotiazyd 160/12,5 mg. Liczba chorych, którzy osiągnęli docelowe wartości DBP, była znacząco większa w grupie monoterapii aliskirenem w porównaniu z grupą placebo (p < 0,05). W leczeniu skojarzonym liczba chorych, u których uzyskano docelowe wartości DBP, była znacząco wyższa w porównaniu z grupami monoterapii, natomiast nie różniła się od liczby chorych, którzy osiągnęli docelowe wartości DBP po leczeniu walsartanem/hydrochlorotiazydem.
Zaobserwowano dobrą tolerancję leków w monoterapii i w leczeniu skojarzonym. Częstość występowania poszczególnych objawów ubocznych była podobna.

Wnioski

Monoterapia aliskirenem jest skuteczna w leczeniu nadciśnienia, a objawy uboczne obserwuje się na poziomie placebo. Leczenie skojarzone powoduje dodatkowy efekt obniżenia ciśnienia tętniczego z dobrą tolerancją stosowanych leków.