Grupę badaną stanowiło 2776 chorych w wieku > 18 lat, z DBP pomiędzy ≥ 95 i ≤ 110 mm Hg. Do badania nie kwalifikowano chorych z SBP ≥ 180 mm Hg, z nadciśnieniem wtórnym i nieprawidłowo kontrolowaną cukrzycą.

Po tygodniu od odstawienia uprzednio stosowanych leków przeciwnadciśnieniowych i po 2 tyg. podawania placebo dokonano randomizacji chorych do grupy otrzymującej placebo (n = 195), grupy leczonej aliskirenem w dawce 75, 150 i 300 mg dziennie, do grupy leczonej tylko HCTZ w dawce 6,25, 12,5 i 25 mg i do grupy leczonej aliskirenem i HCTZ, stosując kombinację wszystkich wymienionych dawek z wyjątkiem dawki aliskiren/HCTZ 300/6,25 mg. Każda z grup liczyła po ok. 185 chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: porównanie skuteczności aliskirenu w poszczególnych dawkach z placebo w obniżaniu średniego DBP, porównanie skojarzonego leczenia aliskirenem i HCTZ z monoterapią tymi lekami w obniżaniu średniego DBP.
Drugorzędowy punkt końcowy: liczba chorych z DBP < 90 mm Hg lub obniżeniem DBP o ≥ 10 mm Hg, bezpieczeństwo i tolerancja stosowanego leczenia i ocena aktywności reninowej osocza.

Średni wiek badanych wynosił 55 lat, mężczyźni stanowili 55% badanych. Cukrzycę stwierdzono u 8,5% chorych, otyłość z BMI > 30 kg/m² u 40%, zespół metaboliczny u 35%. Średni czas trwania nadciśnienia tętniczego – 7,5 roku, przeciętna wartość SBP – 154 mm Hg.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: aliskiren w monoterapii istotnie statystycznie obniżał średnie DBP w porównaniu z placebo (p = 0,0002 dla wszystkich dawek). Podobnie w przypadku stosowania HCTZ, który istotnie statystycznie obniżał średnie DBP, ale nie zaobserwowano zależności liniowej w zależności od dawek (p < 0,01 dla wszystkich dawek w porównaniu z placebo). Leczenie skojarzone obniżało istotnie statystycznie średnie DBP w porównaniu z placebo (p < 0,0001 dla wszystkich dawek) i w porównaniu z dawkami w monoterapii (p < 0,0001 z wyłączeniem dawki aliskiren/HCTZ 75/12,5 mg i 150/6,25 mg w porównaniu z monoterapią HCTZ).
Drugorzędowy punkt końcowy: liczba chorych, którzy osiągnęli DBP < 90 mm Hg lub u których nastąpiło obniżenie DBP o ≥10 mm Hg, była istotnie statystycznie większa w grupie leczonej aliskirenem w dawce 300 mg (63,9% chorych) w porównaniu z placebo (p < 0,0005). W grupie otrzymującej HCTZ liczba chorych otrzymujących lek w dawce 12,5 i 25 mg była znacząco wyższa niż w grupie placebo (60,6 i 59,0% chorych, p < 0,02). W grupie leczonej dwoma lekami liczba chorych, którzy osiągnęli docelowe DBP, była istotnie statystycznie wyższa (58,4–80,6% chorych) w porównaniu z 45,8% chorych przyjmujących placebo (p < 0,05 dla wszystkich dawek). Liczba chorych, którzy osiągnęli docelowe DBP w leczeniu skojarzonym, była istotnie statystycznie wyższa w przypadku wszystkich dawek aliskirenu i HCTZ 25 mg i aliskirenu/ HCTZ 300/12,5 mg w porównaniu z monoterapią tymi lekami (p < 0,05). Stosowanie aliskirenu w monoterapii spowodowało zahamowanie aktywności reninowej osocza o > 50%. Monoterapia HCTZ wiąże się ze wzrostem aktywności reninowej osocza proporcjonalnie do dawki leku. W leczeniu skojarzonym obserwuje się zahamowanie aktywności reninowej osocza podobne do monoterapii aliskirenem.
Stwierdzono podobną w poszczególnych grupach liczbę objawów ubocznych, a ok. 3% chorych zaprzestało stosowania leków z powodu nasilonych objawów ubocznych.

Wnioski

Aliskiren w monoterapii istotnie statystycznie obniża ciśnienie rozkurczowe i efekt ten jest znacznie wzmocniony w terapii skojarzonej z HCTZ. Zahamowanie reniny przez aliskiren powoduje zniesienie efektu wzrostu aktywności reninowej osocza po stosowaniu HCTZ.