Cel badania
Ocena leczenia perindoprilem i klopamidem chorych na cukrzycę typu 2, bez względu na początkową wartość ciśnienia tętniczego.

Grupę badaną stanowiło 11 140 chorych, z rozpoznaną w wieku ≥ 30 lat cukrzycą typu 2, włączonych do badania w wieku ≥ 55 lat. Chorzy przebyli co najmniej jeden poważny epizod sercowo-naczyniowy (udar, zawał, przemijające niedokrwienie mózgu (transient ischemic attack, TIA) lub dusznicę niestabilną leczoną szpitalnie, przebycie rewaskularyzacji wieńcowej lub obwodowej albo amputacji z powodu choroby naczyniowej) lub stwierdzono u nich przynajmniej jeden czynnik ryzyka choroby sercowo-naczyniowej: mikronaczyniowy (makroalbuminuria, retinopatia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, fotokoagulacja siatkówki, jednooczność z powodu uszkodzenia naczyniowego drugiego oka), palenie tytoniu, stężenie Ch > 6 mmol/l, HDL > 1 mmol/l, mikroalbuminurię, cukrzycę typu 2 trwającą > 10 lat lub wiek > 65 lat.

Randomizacja chorych do grupy otrzymującej 4 mg perindoprilu i 1,25 mg klopamidu (n = 5569) lub do grupy placebo (n = 5571). Jeżeli chorzy otrzymywali wcześniej leki obniżające ciśnienie tętnicze, kontynuowano leczenie z wyjątkiem stosowania ACEI i tiazydów. Badania kontrolne wykonywano po 3 i 4 mies. oraz co 6 mies. W 2. i 4. roku badania oznaczano wydalanie albumin z moczem, badano dno oka, wykonywano testy psychologiczne i oceniano jakość życia.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony, zdarzenia makronaczyniowe (zgon sercowo-naczyniowy, zawał, udar) i mikronaczyniowe (nowe przypadki lub pogorszenie nefropatii: rozwój makroalbuminurii, podwojenie stężenia kreatyniny, rozpoczęcie terapii nerkozastępczej, zgon z przyczyn nerkowych; zmiany siatkówkowe: rozwój retinopatii proliferacyjnej, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, fotokoagulacja siatkówki, ślepota z powodu zmian cukrzycowych oka).
Drugorzędowy punkt końcowy: zgon, zgon sercowy, wszystkie zdarzenia wieńcowe (nagły zgon, zawał, nieme niedokrwienie, rewaskularyzacja, leczenie szpitalne z powodu dusznicy niestabilnej), wszystkie zdarzenia mózgowe (zgon, udar, TIA, krwiak podtwardówkowy), zdarzenia nerkowe, rozpoznanie lub pogorszenie nefropatii, retinopatii lub neuropatii, pogorszenie funkcji poznawczych, otępienie i leczenie szpitalne.

Średni wiek chorych wynosił 66 lat, mężczyźni stanowili 57% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 68% chorych, poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe u 32%, przebyty zawał u 12%, udar u 9%. Zdarzenia mikronaczyniowe wystąpiły u 10% chorych, makroalbuminuria u 4%, mikroalbuminuria u 26% , a zdarzenia obejmujące uszkodzenia oka u 7% pacjentów. Palacze stanowili 15% badanych. Średni BMI – 28 kg/m², średnia wartość BP – 145/81 mm Hg. Stężenie Ch 5,2 mmol/l, HDL 1,3 mmol/l, HbA_1C 7,5%. Na zakończenie badania w grupie leczonej różnica w wartości SBP wyniosła 5,6 mm Hg (95% CI 5,2–6,0; p < 0,0001) w porównaniu z grupą placebo, a w DBP 2,2 mm Hg (95% CI 2,0–2,4; p < 0,0001). Średnie wartości BP na koniec badania – 135/75 mm Hg.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił istotnie statystycznie częściej w grupie placebo: u 938 (16,8%) chorych w porównaniu z 861 (15,5%) chorymi w grupie leczonej (HR 91% (95% CI 0,81–1,0; p = 0,041). Zdarzenia makronaczyniowe (9,3 vs 8,6% chorych odpowiednio w grupach, bezwzględna redukcja ryzyka 8% (95% CI –4–19%, p = 0,16) i mikronaczyniowe (8,6 vs 7,9% chorych, bezwzględna redukcja ryzyka 9% (95% CI –4–20%, p = 0,16) wystąpiły z podobną częstością, ale oddzielnie nie osiągnęły istotności statystycznej.
Drugorzędowy punkt końcowy: w czasie badania zmarło 471 chorych w grupie placebo – 8,5% i 408 chorych w grupie leczonej – 7,3% (HR 0,86; 95% CI 0,75–0,98; p = 0,025). Największa różnica dotyczyła zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (4,6 vs 3,8% chorych, p = 0,027), nie stwierdzono różnic w liczbie zgonów nienaczyniowych (3,8 vs 3,5% chorych, p = 0,41).
Zdarzenia wieńcowe również istotnie statystycznie częściej wystąpiły w grupie placebo w porównaniu z grupą leczoną – 9,6 vs 8,4% chorych (RRR 14%; 95% CI 2–24%; p = 0,02). Zdarzenia naczyniowo-mózgowe wystąpiły zaś z podobną częstością: 5,4 vs 5,1% chorych (RRR 6%; 95% CI –10–20%; p = 0,42). Zdarzenia nerkowe wystąpiły istotnie statystycznie częściej w grupie placebo (26,9 vs 22,3% chorych, RRR 21%, p < 0,0001), bez różnic w liczbie chorych z pogorszeniem nefropatii (3,9 vs 3,3% chorych, p = 0,055), natomiast z istotną statystycznie różnicą w liczbie nowo rozpoznanych mikroalbuminurii (23,6 vs 19,6% chorych, RRR 21%, p < 0,0001). Nie stwierdzono różnic w liczbie chorych z nowo rozpoznaną retinopatią (p = 0,94), neuropatią (p = 0,68) lub ich nasileniem, z pogorszeniem funkcji poznawczych (p = 0,72), otępienia (p = 0,85) i poddanych leczeniu szpitalnemu (p = 0,39).
Nie wykazano związku pomiędzy wyjściowymi wartościami SBP i DBP a wynikiem końcowym badania (p > 0,5).
Badanie przerywano najczęściej z powodu niezgłoszenia się pacjenta na kolejną wizytę (11,4% w grupie leczonej vs 9,4% chorych w grupie placebo), kaszlu (1,3 vs 3,3% chorych), niedociśnienia lub zawrotów głowy (0,4 vs 1,2% chorych) i poważnych objawów ubocznych (1,2% chorych w każdej z grup).