Ocena efektywności intensywnego leczenia wieloczynnikowego (edukacja i farmakoterapia) rozpoczętego w momencie rozpoznania T2DM w badaniu przesiewowym.

Do badania kwalifikowano pacjentów pozostających pod opieką lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej w Danii, Holandii i Wielkiej Brytanii w wieku 40–69 lat (50–69 lat w Holandii), z wysokim ryzykiem wystąpienia T2DM i potwierdzoną T2DM w badaniu glikemii przygodnej, glikemii na czczo lub w teście doustnego obciążenia glukozą.

Pacjentów randomizowano do grupy standardowej opieki diabetologicznej lub intensywnego leczenia wieloczynnikowego. W ramach intensywnego leczenia wieloczynnikowego dodatkowo przeprowadzano spotkania edukacyjne pacjentów (indywidualne lub grupowe) z lekarzem i pielęgniarką, prowadzono leczenie hipoglikemizujące z kontrolą HbA1c (wartości 6,5–7%), redukcję wartości ciśnienia tętniczego (wartości 135/85–120/80 mmHg) i stężenia całkowitego cholesterolu. W przypadku chorób układu krążenia i przy braku przeciwwskazań zalecano również stosowanie kwasu acetylosalicylowego oraz inhibitora konwertazy angiotensyny. Podstawę randomizacji stanowiły komputerowo generowane listy lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Konsekwencją wyboru lekarza był udział w badaniu pacjentów pozostających pod jego opieką. Do badania włączono 343 lekarzy, z których 25 zrezygnowało przed zakończeniem badania. Ostatecznie, grupę intensywnego wieloczynnikowego leczenia stanowiło 1678 pacjentów pozostających pod opieką 161 lekarzy, a grupę leczoną standardowo – 1377 pacjentów pozostających pod opieką 157 lekarzy.

Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy: pierwsze zdarzenie sercowo-naczyniowe w tym zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca lub udar mózgu niezakończony zgonem, rewaskularyzacja, amputacja z przyczyn innych niż urazowe.

Drugorzędowe punkty końcowe: poszczególne składowe pierwszorzędowego punktu końcowego.

Średni wiek badanych wynosił 60 lat. Wartości stężeń HbA1c, stężenia cholesterolu i ciśnienia tętniczego były istotnie mniejsze u pacjentów leczonych intensywnie. W obu grupach zaobserwowano zbliżoną śmiertelność całkowitą wynoszącą 6,2% (11,6 przypadków na 1000 osób na rok) w grupie leczonej intensywnie v. 6,7% (12,5 przypadków na1000 osób na rok) w grupie leczonej standardowo; HR 0,91, 95% CI 0,69–1,21. Pod koniec obserwacji, w grupie leczonej intensywnie, istotnie większy odsetek pacjentów przyjmował kwas acetylosalicylowy, leki hipotensyjne i statyny.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zaobserwowano łącznie 238 pierwszych zdarzeń sercowo-naczyniowych, z nieznacznie mniejszą częstością w grupie leczonej intensywnie: 7,2% (13,5 przypadków na1000 osób na rok) v. 8,5% (15,9 przypadków na 1000 osób na rok) w grupie leczonej standardowo (HR 0,83, 95% CI 0,65–1,05). Po 4. roku obserwacji zauważono nieistotny statystycznie trend w kierunku redukcji częstości występowania pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego w grupie leczonej intensywnie.

Drugorzędowy punkt końcowy: nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w częstości występowania poszczególnych drugorzędowych punktów końcowych.

 

Wnioski:

Interwencja, mająca na celu wczesne i intensywne leczenie wieloczynnikowe u pacjentów z T2DM, skutkuje niewielką i nieistotną statystycznie redukcją częstości występowania niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.