Kardiowersja elektryczna związana jest ze wzrostem częstości udarów mózgowych. W przypadku obecności skrzepliny w uszku lewego przedsionka przywrócenie rytmu zatokowego po kardiowersji może być przyczyną uwolnienia materiału zatorowego. Dla uniknięcia tego powikłania przez 3 tyg. Przed kardiowersją i 4 tyg. po kardiowersji stosuje się leczenie antykoagulacyjne. Ocena obecności materiału zatorowego wykonana za pomocą echokardiografii przezprzełykowej (transesophageal echocardiography, TEE) pozwala na skrócenie okresu antykoagulacji przed kardiowersją.

Celem pracy było porównanie bezpieczeństwa i efektywności klasycznej strategii postępowania i strategii przyspieszonej kardiowersji wykonanej w oparciu o badanie echokardiograficzne przezprzełykowe w odległej 6-miesięcznej obserwacji.

Randomizacja do grupy, u której wykonywano TEE (n = 619 chorych) lub do grupy leczonej typowo (n = 603 chorych). W przypadku leczenia szpitalnego w grupie chorych, u których wykonywano TEE, podawano UFH we wlewie dożylnym, uzyskując od 1,5 do 2,5 raza wydłużenie czasu aPTT. W przypadku chorych ambulatoryjnych stosowano warfarynę w celu uzyskania czasu INR 2,0-3,0. Po wykonaniu TEE i wykluczeniu obecności materiału zatorowego wykonywano kardiowersję. W grupie chorych leczonych typowo stosowano warfarynę przez okres 3 tyg. Przed kardiowersją i 4 tyg. po kardiowersji.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zdarzenia naczyniowe, mózgowe, TIA i zatory obwodowe.

Drugorzędowy punkt końcowy: duże i małe krwawienia, śmiertelność całkowita i utrzymanie rytmu zatokowego.

Średni wiek chorych wyniósł 66 lat, mężczyźni stanowili 68% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 57% chorych, niewydolność serca u 29%. Szpitalnie leczono 65,5% chorych. Poprzednio wykonana kardiowersja u 12% chorych. Średni czas trwania migotania przedsionków wyniósł 12 dni.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił u 10 chorych (1,9%) z grupy TEE i u 4 chorych (0,8%) z grupy leczonej konwencjonalnie. Nie wykazano różnic pomiędzy grupami (RR 2,47; 95% CI 0,78-7,88; p = 0,11).

Drugorzędowy punkt końcowy: w grupie TEE zanotowano 5 dużych i 19 małych krwawień u 23 chorych, w grupie leczonej tradycyjnie – 10 dużych i 28 małych krwawień u 38 chorych. Ryzyko względne krwawień było niższe w grupie TEE (RR 0,58; 95% CI 0,35-0,97; p = 0,04). Nie stwierdzono różnic w śmiertelności w obu grupach chorych: 21 chorych (4,0%) w grupie TEE i 14 chorych (2,8%) w grupie leczonej rutynowo (RR 1,48; 95% CI 0,76-2,92; p = 0,25). Rytm zatokowy utrzymywał się u 305 chorych (62,2%) w grupie TEE i u 280 chorych (58,1%) w grupie leczonej tradycyjnie (p = NS).

Wyniki 6-miesięcznej obserwacji wskazują, że u chorych z AF trwającym > 2dni, strategia terapeutyczna oparta na przezprzełykowym badaniu echokardiograficznym jest efektywna i bezpieczna.