Średni wiek chorych wyniósł 62 lat, mężczyźni stanowili 68% badanych. Przebyty zawał stwierdzono u 35%, przebyte PCI u 48%, przebyte CABG u 22%, cukrzycę u 32%. Palacze – 30% badanych.
Podwyższone stężenie markerów uszkodzenia mięśnia sercowego u 51% chorych. Średni czas od randomizacji do wykonania angiografii – 4,2 godz. Do dalszego leczenia inwazyjnego skierowano 55% chorych, do leczenia kardiochirurgicznego 12% i leczenia farmakologicznego 33%.
Punkt końcowy: wyniki leczenia chorych poszczególnych grupach były podobne do uzyskanych w badaniu głównym. Zdarzenia niedokrwienne wystąpiły z podobną częstością grupach, natomiast w grupie leczonej tylko biwalirudyną istotnie statystycznie rzadziej obserwowano duże krwawienia (p < 0,001), małe krwawienia (p< 0,001) i mniejsza liczba chorych miała przetaczaną krew (p = 0,007).
Koszty leków były różne w poszczególnych grupach (p < 0,001). W grupie otrzymującej heparynę i blokery receptora GP IIb/IIIa przed wykonaniem angiografii średni koszt leków wyniósł 725$, heparynę i blokery receptora GP IIb/IIIa w czasie zabiegu PCI – 399$, biwalirudynę i blokery receptora GP IIb/IIIa przed wykonaniem angiografii – 1192$, biwalirudynę i blokery receptora GP IIb/IIIa w czasie zabiegu PCI – 1000$ i biwalirudynę w monoterapii – 824$. Koszt zabiegu PCI był podobny w grupach i wyniósł 4890$.
Koszt leczenia szpitalnego był najniższy w grupie leczonej biwalirudyną (p < 0,001). W okresie pomiędzy opuszczeniem szpitala a 30 dniami obserwacji koszty leczenia były podobne w grupach. Łączny koszt 30-dniowego leczenia wyniósł w grupie otrzymującej heparynę i blokery receptora GP IIb/IIIa przed wykonaniem angiografii - 15183$, heparynę i blokery receptora GP IIb/IIIa w czasie zabiegu PCI – 14884$, biwalirudynę i blokery receptora GP IIb/IIIa przed wykonaniem angiografii – 15699$, biwalirudynę i blokery receptora GP IIb/IIIa w czasie zabiegu PCI – 15099$ i biwalirudynę w monoterapii – 12347$ (p = 0,005).
Czynnikami wpływającymi na zwiększenie kosztów leczenia był wiek chorych, płeć (męska) i cukrzyca, a przebyte PCI obniżały koszt leczenia. Również zdarzenia szpitalne zgon (o 9061$), zawał (o 3388$), krwawienia duże (o 8658$) i małe (o 2282$) oraz nieplanowane ponowne rewaskularyzacje (o 12293$) zwiększały koszt leczenia. Leczenie inwazyjne przezskórne zwiększało koszt leczenia o 8279$, a kardiochirurgiczne o 29461$ w porównaniu z dalszym leczeniem farmakologicznym.
Nie stwierdzono różnic w kosztach leczenia w podgrupach badania w zależności od płci, wieku (< 65 vs ≥ 65 lat), czasu od randomizacji do wykonania angiografii (< 2,4 vs 2,4-9,1 vs > 9,1 godz.), stężenia markerów uszkodzenia serca (podwyższony vs prawidłowy), skali ryzyka TIMI (0-2 vs 3-4 vs 5-7 punktów) i klirensu kreatyniny (< 60 ml/min vs ≥ 60 ml/min).
Wnioski
W grupie chorych leczonych w ośrodkach amerykańskich leczenie biwalirudyną w porównaniu z leczeniem heparyną i blokerami receptora GP IIb/IIIa wiąże się z wystąpieniem w podobnym odsetku zdarzeń niedokrwiennych i mniejszą ilość krwawień po leczeniu. Skumulowane koszty leczeni biwalirudyną są niże niż inne strategie lecznicze zastosowane w badaniu. Monoterapia biwalirudyną jest ekonomicznie atrakcyjną alternatywą do leczenia heparyną i blokerami receptora GP IIb/IIIa u chorych z umiarkowanym i wysokim ryzykiem ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST.
drukuj
