Implantacja absorbowalnego stentu wiąże się z potencjalnie mniejszym ryzykiem wystąpienia późnej zakrzepicy w stencie niż w przypadku implantacji stentu metalowego. Implantacja stentu metalowego uniemożliwia rewskularyzację chirurgiczną, przyczynia się do zamknięcia bocznicy w czasie implantacji stentu, utrudnia zapobieganie ekspansywnemu remodelingowi i wykonanie badań nieinwazyjnych, takich jak wielorzędowa tomografia komputerowa czy MRI oraz eliminuje reakcje wazomotoryczne. Dwuletnie wyniki badania wskazują, że implantacja absorbowalnego stentu zachowuje wazomotorykę naczynia z niewielką restenozą. Klinicznie implantacja stentu jest bezpieczna, nie obserwowano także zakrzepicy w stencie. Utrata światła jest proporcjonalna do stopnia redukcji blaszki miażdżycowej; nie obserwuje się remodelingu naczynia.

 

Kliniczna ocena 3-letnich wyników leczenia, po implantacji absorbowalnego stentu (bioabsorbable vascular solutions, BVS).

Grupę badaną stanowiło 30 chorych w wieku ≥18 lat ze stabilną lub niestabilną dusznicą bolesną lub niedokrwieniem niemym, z pojedynczą zmianą de novo w naczyniu natywnym o wymiarze 3 mm, ze stenozą >50% i <100% i przepływem TIMI 1, zmianą o długości 8 lub 14 mm możliwą do pokrycia stentem o długości 12 lub 18 mm.

Stent zastosowany w obecnym badaniu jest polimerem kwasu mlekowego o budowie półkrystalicznej. Zbudowany jest z rombowatych pierścieni połączonych mostkami. Grubość ramion stentu wynosi 150 µm. Na jego końcach umieszczone są metalowe znaczniki. W miarę upływu czasu cząsteczki polimeru ulegają hydrolizie i po przejściu cyklu Krebsa są rozkładane do dwutlenku węgla i wody. Na zewnątrz stent jest pokryty ewerolimusem; lek znajduje się również w macierzy stentu w stosunku 1:1. W ciągu 28 dni uwalniane jest ze stentu 80% leku. W badaniu zastosowano stent o wymiarach 3,0 x 12 mm (w późniejszym okresie dostępny był stent o wymiarach 3,0 x 18 mm). Przed implantacją stentu wymagano wykonania predylatacji zmiany. Po zabiegu chorzy otrzymali 75 mg ASA do przewlekłego stosowania i 75 mg klopidogrelu do stosowania przez minimum 6 miesięcy.

Ocena kliniczna chorych po 30, 180, 270 dniach i corocznie do 5 lat. Ocena angiograficzna, ultrasonograficzna (intravascular ultrasound, IVUS), IVUS z wirtualną histologią, palpografią i optyczną koherentną tomografią po 180 dniach i 2 latach. Wielorzędowa tomografia komputerowa naczyń wieńcowych po 18 miesiącach. Test kurczliwości naczyń po 2 latach.

Średni wiek chorych wynosił 62 lata, 60% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 60% chorych, przebyty zawał u 3%, przebytą PCI u 10%, cukrzycę u 3%, hiperlipidemię u 63%. Palacze – 20% badanych. Klinicznie dusznica stabilna u 70% chorych, niestabilna u 27% i niedokrwienie nieme u 3%. Zmiana zlokalizowana w tętnicy zstępującej przedniej u 47% chorych, w tętnicy okalającej u 30% i w prawej tętnicy wieńcowej u 23%. Zmiany typu B1 u 60% chorych, typu B2 u 40%. W badaniu angiograficznym, długość zmiany 9,1 mm, wymiar naczynia 2,7 mm, minimalny wymiar światła 1,1 mm, wymiar stenozy 60%.

Po 3 latach zawał serca (non-Q) obserwowano tylko u 1 chorego. W ciągu 3 lat zmarło 2 chorych: jeden w przebiegu choroby Hodgkina, drugi z powodu krwawienia z przewodu pokarmowego bez związku z leczeniem (nie był leczony ASA ani klopidogrelem). U 2 chorych wykonano ponowną rewaskularyzacją naczynia. Nie obserwowano zakrzepicy w stencie.