Uzyskanie skutecznej farmakologicznej prewencji napadów migotania przedsionków (atrial fibrillation, AF)pozostaje nadal istotnym problemem klinicznym. Jednym z obiecujących, nowych leków, którego efektywność jest aktualnie badania w ramach badań randomizowanych jest azimilid.

Cel badania
Ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania azimilidu w prewencji AF w 2 grupach chorych: z niewydolnością serca i/lub chorobą wieńcową (chronic hart failure, CHF/coronary heart disease, CHD) i w grupie chorych bez organicznej choroby serca.

Grupę badaną stanowiło 431 chorych ≥ 18. roku życia, z epizodami objawowego AF w okresie ostatnich 6 mies. Do badania włączano chorych, u których w trakcie miesięcznego monitorowania zapisów EKG przez telefon wystąpił napad AF. W chwili włączenia do badania chorzy mieli zatokowy rytm serca.

Randomizacja do grupy otrzymującej 125 mg azimilidu 2 razy dziennie przez okres 3 dni, a następnie 125 mg raz dziennie (n = 216 chorych) lub do grupy placebo (n = 215 chorych). W grupie CHF/CHD azimilid otrzymywało 113 chorych, a placebo – 114.

W grupie CHF/CHD wyróżniono podgrupę chorych ze strukturalną chorobą serca (structural heart disease, SHD, wada zastawkowa, kardiomiopatia, nadciśnienie z przerostem mięśnia lewej komory, dysfunkcja lewej komory, powiększenie jamy lewego przedsionka lub zaburzeniami przewodnictwa). W podgrupie SHD azimilid otrzymywało 153 chorych, a placebo – 147.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: czas do pierwszego epizodu AF w grupie chorych CHF/CHD.

Drugorzędowy punkt końcowy: czas do pierwszego epizodu AF w całej badanej grupie i w grupie SHD.

Średni wiek chorych wyniósł 62 lata, mężczyźni stanowili 62% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 60% chorych, dusznicę bolesną u 38%, przebyty zawał u 12%, niewydolność serca u 27%, chorobę zastawkową u 22%, niewydolność serca i/lub chorobę wieńcową u 53%, chorobę strukturalną serca u 69%.

Badanie ukończyło 193 chorych w grupie placebo i 177 chorych w grupie azimilidu (9,4% chorych przerwało badanie z powodu wydłużenia QT).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: średni czas do wystąpienia nawrotu AF nie różnił się pomiędzy grupą leczoną i kontrolną i wyniósł 10 dni. Nie wykazano istotnej statystycznie różnicy w częstości nawrotu AF w grupie leczonej w porównaniu z grupą placebo, 92 zdarzenia u 113 chorych vs 104 zdarzeń u 114 chorych (HR 1,28 95% CI 0,97-1,70; p = 0,087).

Drugorzędowy punkt końcowy: w analizie całej grupy odnotowano nieistotny statystycznie trend w kierunku zmniejszenia ryzyka nawrotu arytmii w wyniku terapii azimilidem. U chorych leczonych azimilidem wystąpiły 188 epizodów AF, w porównaniu z 202 epizodami w grupie placebo. Średni czas do nawrotu arytmii wyniósł 9 dni u chorych leczonych azimilidem i 8 dni w grupie placebo (HR 1,22 95% CI 1,00-1,49; p = 0,053).

W podgrupie chorych z chorobą strukturalną serca średni czas do nawrotu AF nie wydłużył się w wyniku leczenia azimilidem i wynosił 10 dni, w grupie placebo – 9 dni (p = 0,11). Liczba epizodów AF była porównywalna pomiędzy grupami – 128 epizodów u 153 chorych w grupie leczonej i 135 epizodów u 147 chorych w grupie placebo (HR 1,22; 95% CI 0,96-1,56; p = 0,11).

Liczba objawów ubocznych, w tym groźnych, była porównywalna pomiędzy grupami – 7,9% chorych w grupie leczonej vs 4,7% chorych w grupie placebo. Nie było zgonów w trakcie badania.

Azimilid jest nieskuteczny w zapobieganiu nawrotom migotania przedsionków.