Grupę badana stanowiło 658 chorych miedzy 18. a 80. rokiem życia kierowanych do planowej kardiowersji z powodu udokumentowanego objawowego AF, trwającego > 48 godz. i < 6 mies., z prawidłowo prowadzonym leczeniem antykoagulacyjnym. Chorzy z udokumentowaną strukturalną chorobą serca: LBBB, chorobą wieńcową, przebytym zawałem serca, niewydolnością serca, wadą zastawkową, nadciśnieniem tętniczym z przerostem mięśnia lewej komory lub kardiomiopatią.

Randomizacja do grupy otrzymującej azimilid w dawce 125 mg dziennie (n = 211 chorych), do grupy otrzymującej 160 mg sotalolu 2 razy dziennie (n = 224 chorych) lub grupy przyjmującej placebo (n = 223 chorych). Chorzy otrzymywali leki lub placebo przez 3 dni przed planowaną kardiowersją. Chorych, u których powrócił rytm zatokowy, kwalifikowano jako spontanicznie umiarowionych. Czwartego dnia wykonywano kardiowersję i zabieg oceniano jako skuteczny w przypadku utrzymywania się rytmu zatokowego przez godzinę po zabiegu. Chorych, u których nie uzyskano powrotu rytmu zatokowego, jak również chorych z Qtc > 525 ms i z przetrwałą bradykardią < 50/min wyłączano z dalszego badania. Przez cały okres badania chorzy nie otrzymywali BB. Kontrolne badania po 2, 4, 6, 10, 12 i 26 tyg.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: czas do nawrotu AF, trzepotania przedsionków lub częstoskurczu nadkomorowego w grupie leczonej azimilidem w porównaniu z grupą przyjmującą placebo.
Drugorzędowy punkt końcowy: czas do nawrotu AF, trzepotania przedsionków lub częstoskurczu nadkomorowego w grupie leczonej azimilidem w porównaniu z grupą stosującą sotalol.